In Frankrijk zijn er een twaalftal klinieken waar je naast de klassieke therapieën, beroep kan doen op een deugddoende voetreflex om je beter te voelen.  Meestal gaat het daar om afdelingen oncologie (kanker) waar voetreflex een grote verbetering van de levenskwaliteit en het comfort van de patiënt kan bewerkstelligen.

Het verraste me om Christel Dubois te leren kennen die ook in België in een kliniek als verpleegstger de kans heeft gekregen om voetreflex toe te passen bij patiënten die er om vragen.  Zij werkte op allerlei afdelingen (chirurgie –palliatieve afdeling- geriatrie- interne en oncologie,…) en kreeg vanuit de directie vier uren per maand specifiek om voetreflex te geven aan de patiënten.  Meestal ging dat op vraag van de artsen of de collega’s zorgverleners, maar soms ook sprak ze zelf de mensen aan omdat ze voelde dat die er wat zouden kunnen aan hebben.

Christel houdt mooie herinneringen over aan dit werk en aan de vele blijken van dankbaarheid van de patiënten.  Zo was er een man die door een sluipende aandoening langzaam helemaal verlamd werd en bij wie ze de verlamde voeten een flinke voetreflex gaf omdat er verder zo weinig anders was dat ze nog konden doen.  Ze vond later een papiertje met ‘dankjewel’ op gekrabbeld!  Op Geriatrie merkte ze dikwijls dat bij dementerenden de angst voor even verdween en dat er terug plaats was voor rust en een tevreden glimlach.  Op de palliatieve afdeling kwamen mensen dichter bij rust en aanvaarding door een eenvoudige, en dikwijls korte, voetmassage.

Toen ze er op een bepaald moment voor koos om meer een eigen praktijk uit te bouwen en minder te werken als verpleegster was er een oncoloog die haar specifiek vroeg om toch regelmatig te blijven langskomen op zijn afdeling.  De mensen zijn tevreden van de behandeling, de dokters horen uitsluitend goeie dingen over de voetreflex van de patiënten zodat ze mee achter deze behandeling zijn gaan staan.  Collega verpleegsters vertelden dikwijls hoe patiënten terug ‘open’ werden en toegankelijk’ na een voetreflex en ook een psychologe kwam met dit fijne compliment: na een voetreflex zijn patiënten beter te benaderen, meer ontspannen en open zodat een therapie meer slaagkansen krijgt.

Net zoals in Frankrijk hebben klinieken, artsen en verpleging wat ‘technische’ problemen om voetreflexologie in te passen in de reguliere behandelwijzen.  Er is het aspect ‘verantwoordelijkheid’ en verzekering en er is het stuk voor de verloning.  Op dit moment wordt dit meestal opgelost door een vrijstelling van het gewone werk voor enkele uren per week door de directie, maar soms wordt er ook beroep gedaan op fondsen die door liefdadigheidsorganisaties of patiëntenorganisaties worden bijeengebracht om in een loon te voorzien voor de reflexoloog.

Voor Christel was voetreflex een soort roeping,  ze had zo dikwijls te horen gekregen dat ze handen had om te masseren en ze werd zo aangetrokken door voeten dat ze uiteindelijk overstag ging en een opleiding ging volgen.  Deze opleiding legde de basis, maar het is door het vele oefenen dat voetreflex ging groeien tot een fijn en krachtig hulpmiddel.